عادتِ تلخ

نمیدونم از کجا باید شروع کنم! 

 

واژه ها ذهنم و پر کردن و درهم پرهم ریختن توی کاسه مغزم و نمیتونم چندتای ناقابلشو جدا کنم و بچینم کنار هم تا بتونم امروزم و توصیف کنم.

 

بخش اطفال برخلاف قشنگی درو دیوارش خیلی زشته، خیلی زشت

فرشته های کوچولویی که به گناه ناکرده گرفتار درد شدن... از امیر عباس کوچولو شش ماه که زیر یه حجم بی رحم از دستگاه بود تا یسنا هفت ساله که طعم زندگی و نچشیده پیوند قلب کرده و حالام مشکل جدید ریه هاش..

 

دختری که بی پدر شد و زجه هاش تمام بیمارستان و پر کرد..

عادت کردن به این همه غم سخته، بحث سر وقتیِ که دیدن این دردا میشه عادت! عادت به دیدن درد کشیدن، زجه زدن، بیماری و درد و گریه و مرگ

 

کاش میشد به این شرایط عادت نکرد.. ولی باید بود و سخت شد و سخت زندگی کرد

 

چقدر خوشحالم که بخشی خواهم بود که نوید بخش زندگیِ :)